Հայաստանի Հանրապետական կուսակցություն

Երբ մարդը հասնում է իշխանության փլուզման եզրին՝ ներսից խորը վախով, դրսից՝ մեկուսացվածության ու անտերության զգացողությամբ, սկսում է բեմադրել  աղմկոտ, ցածրորակ և տրամաբանությունից զուրկ «ուժի» տեսարաններ։ Նիկոլը հստակ գիտակցում է, որ այլևս ոչ մի սիմվոլիկ օր, ոչ մի համազգային միասնություն չի ծառայում իր օրակարգին, այդ իսկ պատճառով մայիսի 8-ի և 9-ի հաղթանակները՝ մեր հավաքական արժանապատվության և ուժի օրերը, պետք է «ջրվեն» շոուով, ցնցումով, հիստերիայով։ Երեկվա իր պահվածքով նա կենտրոնացրեց բոլորի ուշադրությունը իր վարկաբեկված կերպարի վրա՝ որպեսզի մի պահ մոռանանք մեր հաղթանակները, չվերապրենք այն ազգային հպարտությունը, որն այս իշխանության օրոք դադարել է գոյություն ունենալ։

 

Բացի դրանից՝  սա ուղերձ էր ոչ միայն ներսի, այլև դրսի համար։ Բացատրեմ․ Մոսկվա մեկնելուց առաջ Նիկոլը փորձում է ցույց տալ, որ ինքը դեռ «հզոր է», իբր վերահսկում է իրավիճակը, իբր ունակ է լռեցնել թե՛ իր թիմին, թե՛ ընդդիմությանը, նույնիսկ կին պատգամավորի։ Դա այն թույլ ղեկավարի սիմպտոմատիկ վարքագիծն է, ով դիվանագիտական ասպարեզում այլևս որևէ կշիռ չունի և փորձում է դեր խաղալ՝ ներսում գոռալով։

 

Արձանագրենք մի կարևոր փաստ․ որքան բարձր է գոռոցը, այնքան խորն է անվստահությունն ու խուճապը։ Սա ոչ թե ուժի դրսևորում էր, այլ վախի պոռթկում։ Երբ երկրի ղեկավար կոչվածը վախենում է սեփական ժողովրդի հաղթանակներից, երբ նրա համար վտանգ է ազգային հիշողությունը, երբ նա փորձում է մարել հիշողությունը, ուրեմն նա այլևս չի ներկայացնում այդ ժողովրդին։ Փաստ է մի բան. ժողովրդին վախեցնել, ձայնը խլացնել կամ հիշողությունը ջնջել՝ չի ստացվելու»։